|
Ten artykuł został nagrodzony Medalem. |
I wojna grecka (1493-1498) - wojna będąca odpowiedzią katolickiej Europy (a w szczególności Polski, Państwa Kościelnego i Antwerpii na agresje Sułtanatu Chorwacji i Anatolii na Królestwo Grecji.
Przebieg wojny[]
W lipcu 1493 do Europy, a dokładniej do Polski dotarła informacja o agresji Sułtanatu Chorwacji i Anatolii oraz z wezwaniem Polski do wojny. Greccy emisariusze powoływali się na to, że królMiłobrat obwołał swoje państwo "przedmurzem wiary chrześcijańskiej". Regenci rządzący w Polsce, jako że byli z natury pokojowymi pacyfistami mieli nie lada dylemat, czy przystąpić do wojny, lecz jako że byli także religijni zdecydowali się przystąpić do wojny.
Sytuacja w regionie przed wojną...
Problemy z transportem[]
Wysłanie pomocy nie było jednak łatwe, gdyż Grecy z każdej strony byli otoczeni przez innowierców, tak więc początkowo starano się wysłać armie na tereny Chorwacji, tak więc regenci poprosili Bawarskich sojuszników o pozwolenie na przemarsz, na co oni oczywiście się zgodzili. Wtedy mogli oni wysłać 16 tysięczną armię na Bałkany, co też zrobili. Wysłanie pomocy bezpośrednio do celu, czyli do Grecji było utrudnione gdyż drogę do celu blokowały Chorwackie fortece, tak więc armie idące na pomoc musiały zdobyć przynajmniej jedną z nich, więc zostały one wysłane do Dalmacji.
Przeprawa przez Chorwację[]
W tym samym czasie dotarły do Polski dobre wieści, gdyż do wojny w której udział brała wtedy Polska dołączyło Państwo Kościelne i Antwerpia, dzięki temu osiągnięto (przynajmniej na papierze) nad przeciwnikami sporą przewagę.
Sytuacja po wojnie.
Jednak w grudniu 1493 Grecy zostali zaatakowani przez innowierców w bitwie pod Atenami i pokonani, a ich sojusznicy nie mogli na to nic poradzić , gdyż pomoc do Grecji była jeszcze wtedy w drodze.
1 czerwca 1494 armie polskie zdobyły fortecę w stolicy Chorwacji, Zagrzebiu. Niewiele to jednak dało Polsce, gdyż nadal armie tegoż państwa nie mogły się dostać do Grecji. Postanowiono więc, że armie polskie zostaną wysłane do Dalmacji.
W październiku 1494 armie Chorwackie powróciły na tereny prowincji Bośnia, która była wtedy okupowana przez Polaków.
W styczniu 1495 upadła forteca w Dalmacji. Tym samym została ona zdobyta przez 32 tysięczną armię polską. Wtedy też ta właśnie armia ruszyła na pomoc sojusznikom atakującym Chorwackie armie w Bośni.
Bitwa o Chorwację[]
W marcu tegoż roku odbyła się bitwa pod Sarajewem gdzie ponad 50 tysięczne siły koalicji anty-muzułmańskiej pokonały 7 tysięczne armie chorwackie. Po tej bitwie zwycięskie armie polskie ruszyły do anatolijskiego Adrianopola, by zaatakować armię Anatolii. Polacy mieli wtedy utrudnione zadanie, gdyż atakowali przez rzekę, lecz dzięki przewadze liczebnej udało się Polakom tą bitwę wygrać.
Kontratak[]
Siły uczestniczące we wspomnianej bitwie pod Adrianopolem zostały wysłany do stolicy Grecji, Konstantynopola, tak aby wyzwolić go spod Anatolijskiej okupacji.
1 grudnia 1495 Polakom udało się wyzwolić Konstantynopol.
W tym samym czasie sojusznicy Polski atakowali wrogów w Adrianopolu, tak więc Polscy regenci zdecydowali się skierować tam wojska, które niewiele wcześniej zdobyły Konstantynopol, by pomóc w bitwie. Odbyła się ona w listopadzie 1495. Zakończyła się ona wygraną stronników Grecji.
Po zakończonej bitwie, Polscy regenci wywnioskowali, że jego sojusznicy poradzą sobie z resztkami wrogich armii na kontynencie Europejskim, tym samym skierowali oni armie przez morze Marmara wgłąb Anatolii.
Na początku 1496 Polacy zdobyli wiele wrogich terytoriów na terenie Anatolii, lecz okazało się że Anatolia ma nadal sporo potencjalnych rekrutów i powoli odbudowują oni swoją armie.
Na przełomie kwietnia i maja 1496 została stoczona bitwa morska pomiędzy sojusznikami Polski a Anatolijską flotą. Regenci mieli nadzieje, iż sojuszniki Polski zwyciężą, gdyż w przeciwnym wypadku armie Polskie zostałyby odcięte od kontynentu Europejskiego. Jednak mimo obaw Polskich regentów sojusznicy Polski zwyciężyli.
W tym samym czasie Anatolijska armia niebezpiecznie rosła w siłę. Tak więc zdecydowano się połączyć obydwie (15k + 16k = 31.000) armie polskie w jedną.
Pod koniec stycznia 1497 połączone armie polskie zdobyły Anatolijską fortecę w Kocaeli.
Wtedy też miano już atakować rosnącą w siłę armię Anatolijską, lecz regenci zdecydowali się poczekać, aż przybędą sojusznicy.
Koniec wojny[]
Niedługo potem na pomoc Polakom zaczęły przybywać posiłki z innych krajów, tak więc podjętą decyzję o ataku na Anatolijską armię stacjonującą w Hudavendigar mając nadzieję, że posiłki z innych krajów przybędą na czas. Tak się jednak nie stało i w wyniku tego w marcu 1497 ponieśli pierwszą w trakcie tej wojny porażkę. Polacy nie ponieśli w tej bitwie dużych strat, ale zdezorganizowane i pokonane armie Polskie ruszyły po tej bitwie w bardzo długi i czasochłonny odwrót aż do Polski. Wtedy też regenci zdecydowali się nie powracać tymi armiami ponownie na pole walki, gdyż ta wojna była wtedy w dużym stopniu wygrana. Nie były to jednak puste słowa, gdyż okazało się, że sojusznicy Polski znakomicie sobie poradzili pokonując po raz kolejny armie wroga w Hudavendigar. Tak więc regenci uznali już ostatecznie, że Polska zrobiła już to co mogła w trakcie tej wojny, gdyż Grecja została obroniona głównie dzięki pomocy Polski.
Epilog[]
15 grudnia 1498 zakończyła się wojna grecka. Broniona przez (głównie) Polskę Grecja zwyciężyła, odbierając muzułmanom aż trzy różne terytoria. W tej wojnie Polska dochowała tytułu "obrońcy wiary katolickiej", który utraciła po odmowie pomocy Grecji w kolejnej, II wojnie Greckiej.