Wojna halicka - wojna wywołana przez Polskę, w której walczyła z Rusią Kijowską. Prowadzona w latach 1468 - 1469.
Przyczyny wybuchu wojny[]
Król Miłobrat był władcą bardzo religijnym, a jako, że Ruś Kijowska była uznawana ze względu na inne wyznanie przez niego "wrogiem" to 4 lutego 1468 wypowiedział on wojnę Rusi Kijowskiej o dawne Ziemie Zakonu Szpitalników i Litwy.
Przebieg wojny[]
W tym samym czasie Kijów wezwał na pomoc swoich sojuszników, czyli księstwo Biełozero i Bułgarii Nadwołżańskiej, ale ci nie mogli jej wesprzeć ponieważ, ani Ruś Nowogrodzka, ani okoliczni chanowie nie pozwolili na przemarsz ich wojsk.
Pewny siebie król rozkazał armii podzielić się, by oblegać jak najwięcej terytoriów naraz. Sytuację tą wykorzystali Rusini, którzy ruszyli 22 tys. na oblegających twierdze w Haliczu 14 tys. polskich żołnierzy.
Wkrótce na pomoc Polakom przybyło 22 tys. Czechów i Wołynian, którzy pod dowództwem utalentowanego Onisima Kozłowa pokonali ruskie siły.
Porażka wrogów umożliwiła siłom Miłobrata na prowadzenie bez przeszkód oblężeń przez kilka miesięcy, ale z czasem armia rusińska otrząsnęła się po przegranej i ruszyła na Wołyń na początku 1469 r., gdzie doszło do kolejnej bitwy, w której pozycja Miłobrata była utrudniona ze względu na fakt, że musiał zostawić część swoich sił na zdobycie
Mapa przedwojenna...
twierdz wroga. Mimo to, królowi udało się wygrać.
Dało to czas jego pozostałym żołnierzom na zdobycie Halicza i Kijowa. Następnie Polacy pokonali Rusinów w bitwie pod Mińskiem dzięki dwukrotnej przewadze liczebnej. Niedługo potem Wielka Księżna przystaje na warunki pokoju polskiego Króla, czyli na przekazanie Polsce Halicza i Lwowa, a także wypłacenie Polsce niewielkiego odszkodowania.
Mapa powojenna.