Bunt Wiesława Kujawskiego - bunt wasala Wiesława I Kujawskiego. Wybuchł on w maju 910 roku, a trwał do 913.
Okoliczności wybuchu buntu[]
W styczniu 910 roku Wiesław Kujawski, książę Kujaw utworzył frakcję której celem było obsadzenie na Polskim tronie siostry Masława, Danuty. W przeciągu kilku następnych miesięcy frakcja ta znacznie urosła w siłę, gdyż dołączył do niej książę Mazowsza, Gościmir. Niedługo po dołączeniu tegoż wasala do frakcji, Wiesław oficjalnie wypowiedział posłuszeństwo królowi Polski, Masławowi.
Przebieg buntu[]
Niedługo po rozpoczęciu buntu. Masław postanowił wynająć bandę Bułgarów.
W czerwcu 910 roku, do buntu dołączyli kolejni wasale Masława, Wysoki Wódz Śląska, Witosz oraz księżna Włodzimierza Wołyńskiego, Łucja.
W przeciągu kolejnych kilku miesięcy odbyło się wiele bitew, które z początku pokazywały przewagę połączonych sił Masława oraz Mieszka Brzeskiego nad buntownikami, lecz we wrześniu sytuacja zaczęła się pogarszać, ponieważ siły podległe królowi zostały pokonane w Żninie, co znacznie przegrupowało szeregi Polskiej armii. Wtedy też Masław zdecydował o wynajęciu kolejnej bandy najemników. Mimo to jednak niedobitki walczące ze znacznie (w tamtym czasie) większymi armiami buntowników przegrywały kolejne bitwy.
Sytuacja króla zaczęła się poprawiać w grudniu 910 roku, kiedy to zdołał on zebrać wszystkie swoje armie w Poznaniu. Okazało się wtedy, że nadal dysponuje on całkiem pokaźną ilością wojów (ok. 2000 żołnierzy). Dzięki temu ruchowi wojska Polskie pokonały buntowników w kilku znaczących bitwach (m.in pod Gnieznem, gdzie wypracował sobie nad buntownikami).
W czerwcu 911 roku Czesi oraz Wielkomorawianie, zaatakowali Polskę. Ich celem było podbicie Śląska. Mimo tego że zaatakowali buntownika, to nie były to dobre wieści dla Masława.
Mimo wszystko nadal trwała zwycięska passa wojsk Masława, dzięki czemu zdołały one m.in we wrześniu 911 roku pochwycić syna Gościmira, Gaudentego.
W listopadzie 911 roku wojska królewskie rozpoczęły oblężenie Inowrocławia, stolicy Kujaw którymi rządził lider buntowników, Wiesław.
W czerwcu 912 roku buntownicy zdołali swoimi odrodzonymi armiami rozpocząć oblężenie Opola, który należał do domeny królewskiej, co mimo przewagi Masława nieco pogorszyło jego sytuację.
W sierpniu 912 roku siły króla Masława zdobyły Inowrocław, a w listopadzie tegoż roku także Radziejów. Mimo to przerwał on atak na Kujawy i wysłał swoje armie do Opola, aby zniszczyć niebezpieczne dla niego siły oblegające Opole.
W grudniu 912 roku doszło do bitwy pod Opolem w której to zwycięstwo odniósł Masław. W trakcie tej bitwy w niewole dostało się wielu wysoko postawionych jeńców. Dzięki temu zwycięstwu Masław miał zwycięstwo niemal w kieszeni.
W marcu 913 roku podczas jednej ze zwycięskich dla Masława potyczek w niewolę wdał się Wiesław, przywódca buntu, co automatycznie zakończyło jego rebelię. Był to dla niego idealny moment na zakończenie walk, ponieważ uniemożliwił on zagarnięcie Czechom oraz Wielkomorawianom, Śląska.
Skutki buntu[]
- Masław utrzymał się na tronie.
- Znaczne osłabienie wasali podległych królowi Polski.